Uzun zamandır deplasmanda galibiyet alamayan ve bu hasreti nedeniyle de tüm okları üzerine çeken temsilcimiz Kayserispor'da nihayet o ağır hava bir nebze olsun dağıldı. Kayserispor sahaya çıkmadan önce 'beraberlik çok iyi' diye düşünsem de maçın içindeki anlar 'eğer ki galibiyeti almazsak yazık bize' şekline dönüşmüştü. Maç öncesinde mağlubiyeti düşünenlerden birisi olduğum için bunu yüksek sesle söylemeye cesaret edememiştim ve “Acaba bugün de olmayacak mı?” demiştim.
Ama galibiyet bir başka oluyor. Topun ağlara gidişiyle birlikte tribünde yüksek sesle 'haydi be Kayserispor' diye seslenişim bir anlamda da sessiz bir çığlık gibi ortamda yankılandı. İşte aylarca içime gömdüğüm sabrın, kırılan umutlarımızın, ertelenen gülümsemelerimizin dışarı taşması oldu. Kayserispor, Rize galibiyeti ile yine kendine geldi ve kazanan takım olduğunu hatırladı.
Galibiyet belki bir maçtı, belki üç puandı, ama aslında bu galibiyet uzun zamandır alınamayan bir özleminde bir parçasıydı. Galibiyet sonrasında şehrin sokaklarında yüzler gülüyor, sarı-kırmızı renkler yeniden coşkuyla sokaklarda gezdirilmeye başlıyor ve taraftar o atkıları gururla takıyor, gençler sosyal medyadan yeniden “Biz buradayız” diye haykırmaya başladılar. Futbol sadece futbol değil; Kayseri’nin nabzı yeniden normale döndü.
Ama işte futbol böyle bir şey… Şimdi sıra kupaya geldi. Kupanın adı kupa olabilir ama ciddiyeti elden bırakmadan oynamamız gerekiyor. Rakibimiz her ne kadar alt ligdeki bir takım olsa da oyuncular bunu hafife almayıp fırsatı değerlendirip hayatlarının maçı olarak görmeliler ve turu geçmeliler. ‘Biz zaten kazanırız’ rehavetiyle oyuna çıkmamalıyız.
Kayserispor’un dününü unutmadık, bugününü yaşıyoruz, yarınını ise yeniden yazmaya başlıyoruz. Bu nedenledir ki, lig maçındaki o sevincin ardından şimdi sıra kupada yeni bir sayfa açmaya kaldı.