Bir yakınımız öldüğünde neden içimiz cız eder, ağlar, üzülürüz?
Onu bir daha görememek midir canımızı acıtan yoksa kendi yalnızlığımız mı? Galiba her ikisi de?
Hepimiz şu dünyada misafiriz, sınav için geldik. Sınavını veren gidiyor asıl evine itiraz etmeden, edemeden?
Ardında bıraktıklarının halini görüyor mu bilinmez ama bilinen bir şey var ki arkada kalan hep mahzun hep hüzünlü?
Kendini hep yarım hisseder geride kalan, adı öksüz olur yetim olur, bir tarafı eksik, yalnız?
Hayatta birçok sınavla ter dökerken bir de ölüm acısı gelir yerleşir kalbinizin tam ortasına.
Gidenin acısı kalana sınav, zor sınav?
Ve hüzün ve ayrılık?
Bu seferki çok zor olur, kaldıramayacağınız kadar ağır bir yük, en hisli duygu olur.
Gözünüzden süzülen yaşlar fayda etmez acınızı dindirmeye ne de gideni geri getirmeye?
Düşünür durursunuz ölümün soğuk yüzünü.
Sabır ve tevekkül tam burada anlam bulur.
Takdir-i İlahi, elden ne gelir sabredip gidenin arkasından dua etmekten başka?
Özlem başlar, zamanla büyür gider?
Alışmaya çalışırsınız ama ayrılık yıpratır sizi, içinizde hep o buruk acı?
Gideni anılarda ararsınız artık bir de mahşerde kavuşma ümidinde?
Rabbim sabrı ve tevekkülü içimizden eksik etmesin, gidenlere de rahmetinden lütfeylesin?(amin )
